του συνεργάτη μας, Αχικρισλέ, αρχισταβλίτη των δημοσίων στάβλων του Ζουμζερί
Το γκαμήλ (Gamil gamil) είναι ομολογουμένως το πιο θαυμαστό ζώο του κόσμου. Είναι ένα ψηλό, χνουδωτό, τετράποδο ζωντανό, με μακρυά ευλύγιστη ουρά. Φτάνει σε ύψος (ως τη ράχη του) περίπου στο στήθος ενός άνδρα.
Το κεφάλι του είναι μεγαλούτσικο, στρογγυλό, με δυο τεράστια κατάμαυρα μάτια γεμάτα λευκές πιτσιλιές και ένα επίσης μεγάλο στόμα, χωρίς δόντια, που μοιάζει να χαμογελά καλοκάγαθα, ει μη και ηλιθιωδώς. Στηρίζεται σε μακρύ λαιμό, όπως του αλόγου, καλυμμένο με τρίχωμα και με κάπως πλαδαρό δέρμα.
Η γούνα του γκαμήλ είναι απαλή και μακρυά και πολύ ζεστή, ταυτόχρονα εφοδιασμένη με ένα σύστημα από θύλακες αέρα που το βοηθά να μένει δροσερό ακόμη και στην πιο άγρια έρημο. Δεν έχει συγκεριμένο χρώμα αλλά πολλοί ποιητές έχουν παρομοιάσει τη γούνα του γκαμήλ με το ουράνιο τόξο, διότι σε ένα μόνο ζώο μπορούν να παρατηρηθούν όλα τα χρώματα της ίριδας. Λόγω της απαλότητας και της ομορφιάς της γούνας του, στο Σενίμ-Σοριέν τη χρησιμοποιούν σαν στρώμα για νεόνυμφους.Τρώει μόνο πέτρες και κάθε λίγες εβδομάδες πίνει μια σταλίτσα νερό. Το γκαμήλ δε δυσανασχετεί ποτέ, δε θυμώνει ποτέ, δεν τρομάζει με τίποτε. Μπορεί να τρέχει με απίστευτη ταχύτητα, να κλωτσάει με απίστευτη δύναμη και ταυτόχρονα να χειρίζεται ντελικάτα αντικείμενα με την ευαισθησία μιας καλλιτέχνιδος. Τα νύχια των ποδιών του χρησιμεύουν σα δάχτυλα, επιτρέποντάς του να πιάνουν όπως ακριβώς και τα ανθρώπινα χέρια, αλλά και να σκαρφαλώνει σε δέντρα. Το πιο σημαντικό του ίσως προτέρημα είναι η απόλυτα καλόβολη διάθεσή του όταν κάποιος άσχετος προσπαθεί να το καβαλικέψει.
Οι ιστορικοί και οι ζωολόγοι, καθώς και αρκετοί μάγοι, ερίζουν σχετικά με την καταγωγή του γκαμήλ. Ο Μαρ-Ουτφαμέ, μέγας αρχισταβλίτης των Ιερών Στάβλων του σουλτεμίρη της Γιαγιαγκατουμπού αναφέρει στο σύγγραμά του "Χίλιες και μια χρήσεις του γκαμήλ" (Γιαγιαγκατουμπού, έκτος χρόνος της σουλτεμιρίας του Κεβέκεβε), ότι τα πρώτα γκαμήλ εθεάθησαν να μασουλάνε χαλικάκια στις όχθες του Μπου, του μικρού παραπόταμου του Σουγκούλ που υδροδοτεί την πόλη της Γιαγιαγκατουμπού. Από την άλλη, ο Μπερμπερλί-Ντουρίκ, βοηθός σφαγέας στην Θαγγηλεία, ισχυρίζεται ότι τα γκαμήλ προήλθαν από κάποιο υδρόβιο ζώο της Γαββρολίμνης (πράγμα που έχει αρκετές πιθανότητες να είναι αληθινό), ενώ ο πασίγνωστος εκτροφέας γκαμήλ, Άγες ο Πεταλομούρης, από το Σενίμ-Σοριέν, κόπτεται υπέρ της προέλευσης του ζώου από τα λύμματα των καλλιεργειών μαγικών υλικών στο Λημέρι των Δράκων, στο Νότιο Πόλο.
Ό,τι από τα παραπάνω και να ισχύει πάντως, το γεγονός παραμένει ένα: το γκαμήλ είναι ο πλέον πολύτιμος βοηθός ενός ταξιδιώτη, ενός αγρότη, ενός στρατιώτη. Τίποτε δε θα μπορέσει ποτέ να το αντικαταστήσει στις καθημερινές του χρήσεις. Να το υποκαταστήσει, ίσως, μα με οικτρά αποτελέσματα. Το γκαμήλ είναι και θα είναι ο αδιαμφισβήτητος φορέας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ετικέτες Τα πάντα έχουν ζωή
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η γούνα του, για να έχουμε καλό ρώτημα, πως στρώνεται για τους νεόνυμφους;! Το γκαμήλ την ξεκουμπώνει και τη βγάζει μεσα στη τρελή χαρά; Ε;! Ε;!
DinoSavros είπε...
12 Οκτωβρίου 2008 στις 1:08 μ.μ.
Αγαπητέ φίλε Dinosavre,
όλοι ξέρουμε ότι αν δε σπάσεις αυγό δεν τρως ομελέτα, αν δε βρέξεις κ#$@λο δεν τρως ψάρι κι αν-δεν-είχα-και-σένανε-τι-θα-ήμουν-στη-γη. Αλλά να υπαινίσσεστε ότι οι γαμήλιες τελετές της πόλης του Σενίμ-Σοριέν είναι βάρβαρες, η εφημερίδα μας δε θα σας το επιτρέψει.
Θα γνωρίζετε -κι αν δε γνωρίζετε τότε θα ενημερωθείτε εν καιρώ από την εφημερίδα μας με όλες τις λεπτομέρειες- ότι το τελετουργικό του γάμου των Σενίμ-Σοριάνων περιλαμβάνει εκτός των άλλων και θυσίες τριών γκαμήλ, το κρέας των οποίων αφήνεται ως προσφορά για τους Δράκους και ειδικά για την ίδια τη σύζυγο του Δρακοαφέντη. Η θυσία γίνεται προς τιμήν της Φωτί-Ζεσλιά, της θεάς της οικιακής εστίας και ο σκοπός της είναι να υπενθυμίζει στο ζευγάρι ότι η επιβίωση της οικογένειας και της φυλής είναι πιο σημαντική από την όποια χρησιμοποιούμενη βία.
Πολλοί θεωρούν το έθιμο υπερβολικό, πλην όμως ξεχνούν ότι στην τέλεσή του κύριο λόγο έχει η ίδια η θεά, της οποίας την ύπαρξη δε μπορουμε να αμφισβητήσουμε και την οργή δε μπορούμε να ρισκάρουμε. Κοντολογίς, κι αν δε θέλετε να επισύρετε επάνω σας την οργή της Φωτί-Ζεσλιά, καλό θα ήταν αν παντρευτείτε κάποτε κάποια Σενίμ-Σοριάνα* να μην αμελήσετε να κυλιστείτε μαζί της στη γούνα του γκαμήλ, καθαρά για δικό σας όφελος...
*πράγμα που η εφημερίδα μας δεν ξέρει αν πρέπει να σας το ευχηθεί ή όχι, διότι ναι μεν οι Σενίμ-Σοριάνες είναι οι θερμότερες ερωτικά γυναίκες κάτω από τη Ζώνη της Άπνοιας, αλλά είναι επίσης κι οι πιο θερμοκέφαλες και ουκ ολίγες φορές δουλεύουν την παντόφλα με αξιοζήλευτη τεχνική. Σε τελική ανάλυση, δικό σας το κρεβάτι, δικό σας και το κεφάλι.
Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...
12 Οκτωβρίου 2008 στις 1:51 μ.μ.