Blogger Template by Blogcrowds

Nτούονιπ

του συνεργάτη μας, Αχικρισλέ, αρχισταβλίτη των δημοσίων στάβλων του Ζουμζερί

Η διαφορά ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους είναι μία και μόνη: Κανείς δεν ξέρει ποιος από τους θεούς έφτιαξε τον άνθρωπο. Ακόμη κι οι ίδιοι οι θεοί δηλαδή, αυτό αναρωτιούνται και υποθέτουν ότι υπάρχει κάποιος θεός που κανείς δε θυμάται να συνάντησε ποτέ, τον οποίον αποκαλούν Πλάστη των Ανθρώπων. Με αυτό το σκεπτικό, τα ζώα είναι ευλογημένα γιατί ξέρουν από πού ήρθαν και πού πάνε και ποια είναι η χρησιμότητά τους σε αυτήν τη ζωή.

Αυτό είναι κι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του ζώου για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα. Το μαλλιαρό πιθηκοειδές ντούονιπ έχει σαν βασικό του μέλημα στη ζωή να ξέρει από πού ήρθε, να ξέρει πού πάει και επίσης να ξέρει και ποια είναι η χρησιμότητά του σε αυτή τη ζωή. Και δεδομένου ότι οι απαντήσεις στα τρία αυτά ερωτήματα -πάντα σε σχέση με το ντούονιπ- είναι διαδοχικά από το τίποτα, στο πουθενά και καμμία απολύτως, είναι λογικό τα συμπαθή αυτά ζώα να διάγουν βίο... τεμπελότατο.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα.

Καταρχήν η εμφάνιση των ντούονιπ δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή μοναδικό στο ζωικό βασίλειο. Μοιάζουν σε ίσο βαθμό με τις αρκούδες και τους πιθήκους, για την ακρίβεια τις μικρές καφεκόκκινες αρκουδίτσες με την άσπρη μουσούδα που λέγεται ότι έχουν μαζί τους για παιχνίδι οι Μυρμηγκωτοί και τους σοβαροφανείς μαύρους γορίλες της Αγρίμιας. Τα χρώματα της γούνας τους ποικίλουν από το απαλό μπεζ μέχρι το μαύρο της πίσσας και δεν είναι λίγα εκείνα που έχουν μπαλώματα από διάφορα χρώματα.

Ιδιαίτερα αγαπητές από τις κυρίες στο Νοχάρβος είναι οι γούνες των ντούονπι που έχουν γκρι και μαύρο. Λέγεται μάλιστα ότι η γυναίκα του πλουσιότερου εμπόρου του Νοχάρβος έχει στο πάτωμα των προσωπικών της δωματίων μια γούνα ντούονιπ με μαύρο κορμό και πόδια γκρι. Επίσης λέγεται ότι αυτή η συγκεκριμένη γούνα έχει υποστεί πάνω από εκατό απόπειρες κλοπής, αλλά πάντα με κάποιον μυστηριώδη τρόπο επιστρέφει να ζεστάνει τα τρυφερά ποδαράκια της αρχικής της κατόχου.*

Σχετικά με το από πού ήλθαν τα ντούονιπ, η ιστορία είναι γνωστή και στα μικρότερα από τα παιδιά, ειδικά στο Ζουμζερί: Κάποτε όταν ο Ντόσε-Κυ-Άλο, θεός της υπερβολής και δίδυμος αδελφός του Ρεσίκλο-Μπιν, του θεού της ανακύκλωσης, Εκείνου Που Μαζεύει Τις Ψυχές Των Ζώων, βαρέθηκε να παίζει φτιάχνοντας ζώα και φυτά, έπεσε να ξεκουραστεί και κοιμήθηκε κάτω από μια μπανανιά. Η βαρεμάρα του ήταν τόση που ξεχείλισε από το κεφάλι του κι έγινε μια μάζα σαν περούκα. Η περούκα αυτή του ζέστανε τόσο πολύ το κεφάλι, που ξύπνησε από τον ύπνο του τρομαγμένος και άφησε να του πέσει από τα χέρια το Υλικό της Ζωντάνιας, εκείνη η ουσία που φυσούν στα πλάσματα που δημιουργούν οι θεοί και τους δίνουν έτσι ζωή. Το Υλικό της Ζωντάνιας έκανε γκελ πάνω στη στρουμπουλή κοιλιά του θεού και έπεσε πάνω στη περούκα, που πήρε πνοή, έγινε ντούονιπ και πήρε να σκαρφαλώσει πάνω στη μπανανιά. Η συνέχεια της ιστορίας, πώς ο Ντόσε-Κυ-Άλο έπεισε το πλάσμα να κατέβει από τη μπανανιά, είναι παροιμιώδης μεταξύ πολλών φυλών από τη Μπιτ-Υ-Μπιτ μέχρι το Σενίμ-Σοριέν, και μάλιστα η φράση "σιγά μη σε κατεβάσω εγώ από τα δέντρα" τείνει τους τελευταίους αιώνες να ξεφύγει από το τυπικό της λατρείας του Ντόσε-Κυ-Άλο και να ενταχθεί στον καθημερινό μας λόγο, σαν συνώνυμο του "μα ντιπ ντούονιπ είσαι, αδερφέ μου..."

Σχετικά με το πού πάνε; Μα πού αλλού από εκεί που πάνε όλα τα ζώα μετά το θάνατό τους. Στις τρυφερές αγκάλες του Ρεσίκλο-Μπιν. Τι υπάρχει εκεί, δεν μπορούμε να το ξέρουμε βέβαια (θα ήταν καταφανέστατη ιεροσυλία να μπλεχτούμε στα πόδια του θεού, τη στιγμή που τα ζώα δεν μπλέκονται στα πόδια της Κολάσο-Χελλάρα, της θεάς του Κάτω Κόσμου), αλλά τα ντούονιπ είναι σίγουρα για το τι τα περιμένει εκεί.

Κι όσο για τη χρησιμότητά τους; Τα ντούονιπ, εκτός από την όποια χρήση της γούνας τους κάνουν οι κοκέτες κυρίες του Νοχάρβος (και του Τσβάρος, ας μην κρυβόμαστε), ξέρουν ότι δεν έχουν άλλη χρησιμότητα. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι έλκουν την καταγωγή τους από μια θεϊκή βαρεμάρα ολκής, τα κάνει να είναι και τα ίδια κάπως τεμπέλικα. Για να λέμε την αλήθεια, πολύ τεμπέλικα. Και για να είμαστε ακριβείς μέσα στην ειλικρίνειά μας, του θανατά τεμπέλικα. Όλη τους η ζωή είναι ξάπλα, σεξ και μπανάνες, τις οποίες και λατρεύουν ένεκα του μπανανόδεντρου που ήταν το πρώτο που γνώρισαν. Όλη μέρα αράζουν, σπάνια κινούνται, ελάχιστες φορές ψειρίζουν το ένα το άλλο και αν είναι πολύ τυχερά κάποια μισοσάπια μπανάνα θα πέσει στο κεφάλι τους, μιας και όλες τους οι δραστηριότητες (και καλά δραστηριότητες) λαμβάνουν χώρα στις ρίζες των μπανανόδεντρων.

Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ήταν ματαιότητα που προσπάθησα να σας μιλήσω για τα ντούονιπ. Αλλά βαριόμουν και να σας μιλήσω για κάποιο άλλο ζώο ή φυτό...

Την επόμενη εβδομάδα, ένας γόης του φυτικού βασιλείου: ο κισσός και τρόποι να τον φέρετε στο σχήμα που θέλετε.

*Πολλοί θεωρούν την γούνα αυτή (γνωστή και με το όνομα το Τομάρι Με Τις Μπότες) μαγικό αντικείμενο και οι περισσότερες απόπειρες λέγεται ότι έχουν γίνει από συνεργάτες μάγων που προσπάθησαν να την υπεξαιρέσουν εκ μέρους των εργοδοτών τους. Ψέμα ειδεχθές, αν και έχει επίσης ακουστεί ότι το Τομάρι Με Τις Μπότες γυρνάει μόνο του -π ε ρ π α τ ώ ν τ α ς μόνο του- στα δώματα της κυράς του.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα